Skutkiem zatwierdzenia umowy przelewu jest przejście (przeniesienie) wierzytelności ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) na nabywcę (nowego wierzyciela). Tranzakcja taka, zwana zresztą nie z rzadka w języku potocznym jako „sprzedaż wierzytelności” lub „sprzedaż długu”, jest w swej istocie umową rozporządzającą, podobną do umowy przenoszącej własność, czyli prawo do rzeczy (prawo rzeczowe).
Jaki związek się odbywa pomiędzy przelewem (umową przelewu) a umowami, celującymi w powstanie musu do jego spełnienia? Polskie prawo cywilne przyjmuje ze względów praktycznych jako regułę dla transakcji zobowiązujących do dokonania przelewu, idąc za zasadami francuskiego Kodeksu Napoleona, wywołanie przez nie skutku zarówno zobowiązującego jak i rozporządzającego. Odbiciem tego jest norma z art. 510 par. 1 kodeksu cywilnego. Ukazane tam umowy (lista jest otwarta) zmieniają wierzytelność na nabywcę (kupującego, obdarowanego itd.), jeśli odmiennie nie stanowią nakazy szczególne albo jeżeli inaczej nie postanowiły same strony transakcji.
Tzw. samoistna tranzakcja przelewu jest natomiast uwarunkowana w paragrafie drugim nadmienionego artykułu 510 kodeksu. Gdy przelew ma kształ „wykonawczy” w stosunku do wcześniej zawartej transakcji (np. umowy sprzedaży wierzytelności przyszłej albo warunkowej) albo do zobowiązań wynikających z innych zdarzeń (np. czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), bezpodstawne wzbogacenie (art. 410 k.c.)), kodeks cywilny nadał mu charakter przyczynowy (kauzalny). Kauzalność polega na tym, iż przelew jest ważny (przenosi wierzytelność) o ile istnieje wyżej wypisane wcześniejsze zobowiązanie .
